Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Cmentarne Love Story", to pierwsza książka @jadowska4sure , po jaką sięgnęłam... i to była najlepsza decyzja na świecie!

Już od pierwszych stron wiedziałam, że będzie dobrze: występuje tu mój ukochany sposób narracji, czyli tzw. trzecioosobowa emocjonalna. Styl pisania bardzo przypomina mi Neila Gaimana.

Świat przedstawiony, to jest absolutne cudo. Nekromancja jest świetnie wprowadzona tak jak inne rozwiązania fabularnie. Nie czułam, że sięgam po książkę z połowy serii (o czym dowiedziałam się dopiero po jej zakończeniu). Cmentarne Love Story to klasa sama w sobie.

Główne postacie kocha się od pierwszych stron. Katia to jedno (silna kobieca bohaterka z prawdziwego zdarzenia), ale przedsiębiorca pogrzebowy Adam jest moim ulubieńcem.

Rozdziały są króciutkie, dzięki czemu czyta je się naprawdę szybko. I nie przeszkadzało mi to, że akcja dzieje się w Polsce, co czasami bywa odpychające.

Co jeszcze zwróciło moją uwagę?
- Motywy mitologii greckiej i nie tylko — uwielbiam!
- Wspomnienie trzech żon wstających z grobu, a potem Pani Danuta i barszcz dla Henryczka — humor w tej książce zdecydowanie pokrywa się z moim.

Rozwiązanie głównej zagadki fabuły mnie zaskoczyło, a końcówka książki ani na moment nie utraciła tempa, co było ogromnym plusem.

Zastanawiałam się i nie jestem w stanie znaleźć ani jednego zarzutu do tej książki, nieważne jak bym się starła. Dlatego moja ocena to... 6/5!
Ten dodatkowy punkt to barszczyk, przy którym uśmiałam się do łez.

"Cmentarne Love Story", to pierwsza książka @jadowska4sure , po jaką sięgnęłam... i to była najlepsza decyzja na świecie!

Już od pierwszych stron wiedziałam, że będzie dobrze: występuje tu mój ukochany sposób narracji, czyli tzw. trzecioosobowa emocjonalna. Styl pisania bardzo ...

Rozwiń

Zwiń

Do książki podchodziłam z dystansem, ponieważ słyszałam wiele głosów na temat tego, że jest przehajpowana. Spodziewałam się tragedii, a co dostałam?

Zacznijmy od rzeczy, które mi się podobały:
- Rozpoczęcia rozdziałów jako fragmenty książek z uniwersum, na plus.
- Historia pisana jest lekkim językiem, łatwo się ją czyta/słucha. Tłumaczenie jest w porządku.
- Główny crush jest przyjemny w odbiorze i jego kreacja ratuje tę historią w chwilach, gdy główna bohaterka zapomina o tym, że to ona powinna mieć jakikolwiek charakter. Polubiłam go, interesowały mnie jego tajemnice i trudna przeszłość. To dobrze napisana postać.
- Smoki są cudowne, a relacje z nimi przypominają mi film „Venom”, który bardzo lubię.
- Rozdział z perspektywy innego z bohaterów to świetny zabieg, dobrze mi się go czytało.

A teraz wady:
- Główną bohaterkę kreuje się na szalenie bystrą i inteligentną, ale jest po prostu oczytana. Trudno ją polubić, ale nie jest to też postać, którą się nienawidzi. Gdyby nagle zginęła, to absolutnie by mnie to nie ruszyło.
- Dziury logiczne. Największa bzdura, jaka tam jest, to pozwolenie na wzajemne zabijanie się dzieciaków, bo tak. Rozumiem, jeśli zginą w walce. Rozumiem, jeśli zginą wiążąc się ze smokiem... ale jaki jest sens zabijać się dla zabawy w trakcie wojny, gdy każda osoba jest na wagę złota, bo mogłaby się przyuczyć choćby na medyka? Albo chociaż zostać mięsem armatnim?
- To typowe porntasy. Głowna bohaterka może zaraz zginąć, więc co robi? Zachwyca się mięśniami jednego z bohaterów. Wielokrotnie. Praktycznie zawsze w ten sam sposób. Jest przystojny, zrozumieliśmy to za pierwszym razem i naprawdę nie musimy dostawać przypomnienia o tym kilka razy na stronę. Niektóre rozdziały słuchałam na przyśpieszeniu x2, bo rozwój fabuły stanął na rzecz nawiązań i scen erotycznych.
- Jak szkoli się kandydatów na jeźdźców? Ekspozycjami (i te są akurat w porządku z wyjątkiem jednej: recytowanie przez bohaterkę książki przez kilka stron, z czego nic nie zapamiętałam) i walkami jeden na jeden. Poza tym się ich nie szkoli: nie mają żadnych sensownych treningów, a szkoda, bo chętnie bym o tym poczytała. Na szczęście później pojawiają się 'zaliczenia' różnego rodzaju i wtedy robi się ciekawie.
- Bohaterowie drugoplanowi dostają cechy, których nigdy nie widzimy: na przykład mamy żartownisia, który przez całą książkę nie rzuca ani jednego żartu.
- Jack. Cała kreacja tej postaci jest szalenie niewiarygodna. Jest to najgorszy protagonista, jakiego w życiu widziałam. Nie ma żadnych motywacji i jest skrajnym psychopatą, ale to niewystarczający powód, żeby go wyrzucić.
- Historia jest przewidywalna. Łatwo zgadnąć co i kiedy się zdarzy, kto zginie itp. Dopiero końcówka była zaskakująca, jej się faktycznie nie spodziewałam.
- Wiem, że to miało być enemies to lovers, ale zdecydowanie nie wyszło. Co najwyżej „mam do ciebie dystans” to lovers. I nie byłaby to wada gdyby nie próba wmówienia nam, że bohaterowie powinni być wrogami i jednoczesne wspominanie, że w sumie to nie mają ku temu powodów — jakby autorka nie mogła się zdecydować.

Czy sięgnę po następny tom? Nie wiem, chyba tak. Jak już przyzwyczaiłam się do dziesiątek rozwleczonych opisów o zabarwieniu seksualnym, a smoki przestały pojawiać się tylko epizodycznie, to zaczęłam się całkiem dobrze bawić. I zaciekawiło mnie to, co stało się na końcu.

Ostatecznie mimo wszystkich wad nie jest to bardzo zła książka. Dlatego moja ocena to: 3/5

Do książki podchodziłam z dystansem, ponieważ słyszałam wiele głosów na temat tego, że jest przehajpowana. Spodziewałam się tragedii, a co dostałam?

Zacznijmy od rzeczy, które mi się podobały:
- Rozpoczęcia rozdziałów jako fragmenty książek z uniwersum, na plus.
- Historia pisana jest lek...

Rozwiń

Zwiń

Wiedząc, co się działo wokół wydania „Elementos” oraz mając świadomość, że książka pochodzi z wydawnictwa vanity, postanowiłam dwie rzeczy:
- nie będę zwracać uwagi na błędy redakcyjno-korekcyjne, chyba że będą naprawdę rażące,
- nie będę zwracać uwagi na wygląd książki.

Mentalnie przygotowana i z ogromną sympatią do autorki podeszłam do czytania i... przepraszam, nie byłam w stanie tego ignorować.
Liczne powtórzenia, zaburzona składnia, brakujące znaki, nadmierne stosowanie dużych liter, zdania wielokrotnie złożone, które musiałam czytać po kilka razy.
Książkę czytało się naprawdę ciężko.
Język wskazuje na to, że tekst był pisany dawno temu — jeszcze zanim autorka zaczęła szlifować warsztat pisarski. Nie wiem, ile miała wtedy lat, ale myślę, że gdyby zabrała się za tę fabułę teraz, zrobiłaby to o niebo lepiej.

No właśnie, przejdźmy do fabuły. Sam pomysł jest interesujący: mamy władców zwaśnionych z powodu zatargów pierwszych osób władających magią. Przeznaczenie sprawia, że wybierają tę samą kobietę, jako swojego następcę — Aurorę.

Niestety, na idei się kończy. Mamy dwieście stron lecących na łeb na szyję, gdzie ważne sprawy opisywane są po macoszemu, za to dostajemy rozwleczone do granic możliwości rozmowy o bzdurach. Rzuca nam się wiele informacji zupełnie losowo, a zdarzenia są przypadkowe — trochę jakby ktoś wrzucił wszystkie pomysły do kapelusza, potrząsnął i wysypał.

Wszelkie problemy rozwiązują się właściwie same, choć bohaterka zwykle nie widzi żadnych i nie miewa wątpliwości tam, gdzie jak najbardziej powinny się one pojawić.

Przykro mi to mówić, ale Aurora jest zwyczajnie głupia. Zmienia podejście do ludzi i świata jak za pstryknięciem palców. Jej postępowanie nie ma sensu, a przy tym jest wybitnie irytująca.
Dialogi są nienaturalne, sztywne. Ekspozycja nagminna i bardzo męcząca. Postępowanie bohaterów — nielogiczne, a ich charaktery są budowane wokół jednej cechy (albo wcale). Najbardziej irytowało mnie założenie, że introwertyk, to osoba, która się mało odzywa.

Relacje między bohaterami nie są w żaden sposób budowane. Na jednej stronie postacie się poznają, a na drugiej już są przyjaciółmi. Wątek romantyczny jest od czapy i stanowi bardzo źle poprowadzone instalove.
Mamy też błędy logiczne — przykładowo postać, którą opisuje nam się jako nieufną i niedopuszczającą nikogo do siebie, ląduje w jednym łóżku z szalenie podejrzaną, poznaną chwilę wcześniej dziewczyną. A co król robi ze swoim bezcennym następcą? Wysyła do lasu z potworami i rabusiami.

Przemyślenie po czytaniu mam takie: gdyby skrócić książkę o zbędne opisy, wywalić połowę upakowanych na siłę pomysłów i skupić się na jednym czy dwóch wątkach — za to dopracowanych — oraz gdyby przeprowadzić porządną korektę i redakcję, to byłaby fajna lektura dla dzieci 10+, może nawet młodszych. Starsze osoby raczej odbiją się już na etapie prologu.

Moja ocena to, z ogromnym bólem serca: 1.25/5

Pozostaje mi życzyć Monice, żeby jej następna książka trafiła do kogoś, kto pomoże jej wyciągnąć z historii to, co najlepsze. Na pewno będę śledzić jej dalszą karierę, bo to przekochana osoba, która niestety źle trafiła z debiutem.

Wiedząc, co się działo wokół wydania „Elementos” oraz mając świadomość, że książka pochodzi z wydawnictwa vanity, postanowiłam dwie rzeczy:
- nie będę zwracać uwagi na błędy redakcyjno-korekcyjne, chyba że będą naprawdę rażące,
- nie będę zwracać uwagi na wygląd książki.

Mentalnie przygot...

Rozwiń

Zwiń

[Współpraca z @weneedyabooks]

Uśmiejecie się ze mnie, ale pierwsze co spodobało mi się w książce, to okładka. I nie chodzi wyłącznie o jej wygląd, ale... jest fajna w dotyku. Dosłownie Niemałż płakał ze śmiechu, gdy kazałam mu pomiziać okładkę. 😂

A teraz recenzja. Czego się spodziewałam? Lekkiej historii z uroczym wątkiem romantycznym.

Co dostałam? Kilka zaskoczeń.

Zacznę od tego, że książka porusza trudne tematy: choroba, tolerancja, nadmierne oczekiwania rodziców względem dzieci, rozbita rodzina i poszukiwanie korzeni. Są one ładnie poprowadzone, potraktowane z należytym szacunkiem. To ogromny plus całej historii.
Doceniam też pracę tłumacza, bo jest świetny. Sposób mówienia matki głównego bohatera mnie urzekł, a przypisy dotyczące fabuły czy gier słownych, to jest majstersztyk.

Mam jednak problem z narracją. Wyobraźcie sobie połączenie:
- języka i stylu pisania typowo dla dzieci 10-12 lat,
- infantylnych bohaterów w wieku 17 lat,
- lekkiej erotyki oraz przekleństw,
a na koniec dajcie temu oznaczenie 14+.
To jest właśnie Projekt: Miłość.

Z jednej strony mamy styl pisania zbyt niedojrzały jak na siedemnastolatków. Z drugiej zaś typowe, boomerskie teksty. Najbardziej boli mnie pisane SMSów przez nastolatków — skręcało mnie z zażenowania (🍆🍑😀). Potem dostajemy scenę erotyczną (dość zabawną, to muszę przyznać) i wielokrotne nawiązania do seksu — w książce 14+, co bardzo mi przeszkadzało.
Opowieść stara się być napisana dla dzieci i dorosłych jednocześnie, przez co nie pasuje ani tu, ani tu — i wiele przez to traci.

Głowni bohaterowie są stworzeni w taki sposób, że da się ich lubić. Szybko się wciągnęłam i kibicowałam naszej parze w dążeniu do spełnienia marzeń.
Zaś postacie drugoplanowe buduje się wokół jednej cechy charakteru: np. Cameron jest niewyżyty, a Quinn jest próżna i to wszystko, co ich określa.

Oś fabularna ma bardzo wiele dziur. Na przykład jest moment, w którym bohaterka korzysta z Google Translatora, żeby przetłumaczyć zdanie po chińsku, wpisując randomowe słowa i patrząc jaki znaczek otrzyma. Tylko że wystarczy nakierować aparat na tekst i od razu otrzyma się tłumaczenie (co później zresztą robi!) - ergo bohaterka nie musiałaby zacząć się uczyć tego języka.
Wielokrotnie zdarza się, że dostajemy dość absurdalne zachowania bohaterów, które mają za zadanie popchnąć fabułę dalej, ale tym samym tworzą kolejną lukę, której nie tłumaczy fikcja literacka.
Największa bzdura pojawia się pod koniec, mianowicie naciągany do granic możliwości wpływ dziecka na wielką korporację z zupełnym pominięciem jak działają takie firmy.

Przeskoki czasowe pojawiają się bardzo często i w trakcie rozdziału — zwykle bez przerywnika, co trochę wyprowadza z rytmu czytania.

Tak sobie myślę, że gdyby erotykę zamienić na sceny dotyczące pierwszego pocałunku oraz wyrzucić wulgaryzmy, to byłaby naprawdę przyjemna książka dla wchodzących w wiek nastoletni czytelników. Wówczas oceniłabym ją zdecydowanie wyżej (może nawet na 4?).

W obecnej formie uważam, że książka nadaje się tylko dla 14-letnich odbiorców i ani starszych, ani młodszych, a że ja mam dwa razy tyle, to niestety nie mogę dać więcej niż 2.5/5

[Współpraca z @weneedyabooks]

Uśmiejecie się ze mnie, ale pierwsze co spodobało mi się w książce, to okładka. I nie chodzi wyłącznie o jej wygląd, ale... jest fajna w dotyku. Dosłownie Niemałż płakał ze śmiechu, gdy kazałam mu pomiziać okładkę. 😂

A teraz recenzja. Czego się spodziewałam?...

Rozwiń

Zwiń